Օգոստոսի սիրուն առավոտներից մինն էր, երբ ես ու ընկերս, կանխավ արած մեր որոշման համաձայն, դուրս եկանք քաղաքից ձիով՝ հայրենի գավառակի գյուղերը պտտելու և մի քանի ավերակներ անձամբ տեսնելու:Մենք պատկանում էինք «տուն վերադարձող» այն նորեկների թվին, որոնք ընտանիքի հացը հայթայթելու համար ստիպված են լինում տարիներով ապրել մեծ քաղաքում:

Աբու-Լալա Մահարին,Հռչակավոր բանաստեղծը Բաղդադի,Տասնեակ տարիներ ապրեց Խալիֆաների հոյակապ քաղաքում,Ապրեց փառքի եւ վայելքի մէջ,Հզօրների եւ մեծատուների հետ սեղան նստեց,Գիտունների եւ իմաստունների հետ վէճի մտաւ,Սիրեց եւ փորձեց ընկերներին,Եղաւ ուրիշ-ուրիշ ազգերի հայրենիքներում,Տեսաւ եւ դիտեց մարդկանց եւ օրէնքները:Եւ նրա խորաթափանց ոգին ճանաչեց մարդուն,Ճանաչեց եւ խորագին ատեց մարդուն Եւ նրա օրենքները:

Ամառն էկել էր, սիրտս էլի մթնել: Տարվան ո՛չ մեկ ժամանակը էնքան ինձ չի տանջում, ինչպես ամառը:

Շատ անգամ պարապ ժամանակս միտք էի անում, էնպես մեկ բան գրեմ, որ մեր խալխի սրտովն ըլի, բայց չէի գիտում թե ինչ լեզվով գրեմ: Մեր գրաբար լեզուն անգին է, նմանը չունի, ինչքան լեզու էլ որ գիտեմ, մեկն էլա էն համը, էն քաղցրությունը, էն ճոխությունը չունի.